19 maart 2010
Lieve Daan,
vandaag word je 1 week oud. Je papa en ik hadden dit nooit durven dromen. Je hebt ons enorm doen schrikken toen je vorige vrijdag zo plots je komst aankondigde. Je kon blijkbaar niet langer wachten dan 25 weken. En toch, Je bent nu al ons klein wondertje. Je doet het zo goed. We hebben er zoveel voor moeten doen om jou te mogen ontmoeten, nu moeten we er nog zo lang op wachten om jou te mogen omarmen. Je bent zo klein en zo broos, ik durf je bijna niet aan te raken. Je kleine handjes en mondje. Ik ben zo verliefd op dat mondje. Ik wil je gewoon nooit laten gaan, elke seconde die ik niet bij je ben, denk ik aan je. Ik kan gewoon niet meer zonder je.
Je verpleegster heeft ons aangeraden om zoveel mogelijk alles op te schrijven. Dat lukt me toch nog niet zo goed. Ik heb zoveel vragen en zorgen. Hopelijk heb je niet teveel pijn, mijn lieve Daan. Ik wou dat we je konden troosten, maar meer dan een kleine pink kunnen we je niet geven.
De eerste week is voorlopig zonder veel problemen verlopen. Je sliep goed, je beademing werd zonder veel problemen verlaagd, je zuurstof was in orde en je begon stilletjes aan je waarden zelf te regelen.
Vandaag en gisteren zijn iets mindere dagen. Je wordt nog steeds beademd door een tuubje in je neus dat zo naar je keel loopt. Dat tuubje veroorzaakt echter slijmpjes waardoor je moeilijker kan ademen en waardoor je zuurstofwaarden dalen. Gelukkig zijn de verpleegsters er heel snel bij om je te aspireren. Ze hopen wel dat je snel over mag gaan naar een ander beademingssysteem waarbij er geen tuubjes meer aan te pas komen. Dan zullen die slijmpjes verdwijnen en kan je beter ademen, lieve schat.
Die dag is dan ook aangebroken en normaal gezien gebeurt dit op het eigenste moment, vrijdag 19 maart, 14.30u
Hopelijk ondervind je snel verbetering. Ik vraag me af hoeveel pijn alles doet...
Vandaag heb je ook de laatste keer je medicijntje gekregen voor je slagadertjes. Hopelijk heeft dit een gunstig effect en groeien die slagadertjes vlug dicht. Dat nieuws zullen we in de loop van dit weekend wel horen.
Ze spraken ook al van je algemene voeding toe te dienen, maar ik hoop dat ze daar nog wat mee wachten. Je moet al zoveel doen he deze dagen.
Iets waar ik enorm naar uitkijk is het kangoeroeën. Dan mag je helemaal op ons lichaam komen liggen en genieten. zowel papa als ik kijken daar enorm naar uit. Ik vrees dat ik dan zo ga wenen...
Kleine schat, ik hoop dat we alles voor je doen wat we kunnen doen. Ik voel me zo schuldig. Heb ik iets verkeerd gedaan? Had ik meer voor je moeten zorgen toen je bij me was? Ik mis je zo in mijn buik. Het gevoel van je handjes die klopten of duwden tegen mijn buik. Het zachte golven van je bewegingen, die vlinder in mijn buik. Die moederband is er zo, maar vind het zo erg dat ik op dit moment er niet kan zijn als een echte mama.
Ik vraag me ook af waarom dit bij ons moet gebeuren. Het heeft een jaar en drie maand geduurd vooraleer je je aankondigde op de zwangerschapstest. Na een zwangerschap van nog geen zes maand moet ik je al afgeven aan de buitenwereld. Dat is gewoon veel te vroeg!
Je had hier nog drie maanden veilig in mijn buik kunnen leven. De verpleegster zegt dat je gevoeld hebt dat dat niet kon en dat je de veiligste weg hebt gekozen. Ik hoop Daan dat je sterk bent! Je hebt al bewezen dat je een flink baasje bent! Je hebt al heel veel bijnamen : superdaan, wereldkampioen daan, klein kaboutertje. Maar de belangrijkste is : ONZE DAAN. Je bent van ons en niemand neemt jou af!! Ik en je papa zijn zo fier op je! Ook je oma's en je opa's en tantes en nonkels zijn enorm trots op wat je tot hier toe al gepresteerd hebt. Ze staan als een blok achter je. Je hebt al een heuse reeks fans die alles elke dag op facebook volgen. Ze geloven allemaal in jou!
Lieve Daan,
ik hoop dat je ooit deze woorden leest en begrijpt dat we zoveel van je houden, dat er gewoon geen woorden voor zijn. Er zijn echt geen woorden voor. Ik kan het ook niet omschrijven. Het is alsof er bij ons iets van binnen zit dat gewoon onlosmakend met jou verbonden is. Een navelstreng die nog niet doorgeknipt is. Ik weet me soms gewoon geen blijf met mijn gevoelens. Ik probeer me dan sterk te houden voor je papa en voor jou maar dan zijn er die enkele momenten waarin een klein detail het verschil uitmaakt tussen wenen en doorzetten. Het is o zo moeilijk.
Ik kan nu al niet meer wachten tot straks. Ik wil je gewoon zien. Ik wil je in mijn armen houden, dicht bij mij.
20 maart 2010
lieve Daan,
gisteren zijn ze begonnen met je nieuwe beademingsysteem. In het begin deed je het goed, je bloedgassen waren wel wat laag. In de loop van de avond werden je bloedgassen beter, maar je wordt wat moe van het zelf ademen. Je bent ook nog zo klein... als je te moe wordt moet je weer over op het vorige systeem met het tuubje. Ach lieve Daan, hopelijk word je rustig en kan je genieten van het zelf ademen zonder al te veel problemen.
We zien u doodgraag Daan!
Lieve schat,
vanmorgen hebben ze je terug op de oude beademing gezet. Je was uitgeput door al het werk. Hopelijk vind je nu weer de kracht om uit te rusten. Doe het maar op je gemak, lieve daan, je hebt nog alle tijd. We zijn enorm ongerust over jou. Je mama weet soms niet waar kruipen van de zenuwen. Ook ik zou moeten slapen, maar het lukt me niet. Het enige wat me recht houdt is jouw lieve oogjes , je mondje en je gezichtje. Ik wou dat ik je kon troosten, strelen, je eten geven, je verzorgen maar nu moet je zoveel mogelijk rusten. Ik hou van je lieve schat. Ik zou elke seconde bij jou willen zijn... ik loop op van de zenuwen. Je papa probeert zoveel mogelijk bij te slapen, zodat hij sterk is als hij bij jou komt. Lieve kleine zoon, je bent er zo plotseling gekomen maar toch lijkt het alsof ik je eeuwig ken. Je vult mijn hele hart, het loopt er gewoon van over. Papa gaat me moeten tegen houden want ik zou zo opnieuw naar je toe komen, maar je moet rusten. Please Daan, rust goed uit, verzorg je goed, doe het rustig aan. We halen onze tijd wel in!
Vrijdag 26 maart
lieve Daan
vandaag ben je twee weken oud!! ofwel 27 weken! Dat is al een hele mijlpaal hoor! Deze week ging je zowat op en af. Na die cpap beademing was je heel moe, je was echt uitgeput. In de loop van dinsdag voelde je dan weer beter maar tegen dinsdagavond dacht katrien toch dat er iets aant broeien was. En ze had gelijk, donderdag morgen hoorde ik aan de telefoon dat ze snachts ontdekt hadden dat je een infectie had. Je hebt snel antibiotica gekregen. Daar heb je blijkbaar heeeel goed op gereageerd! Toen we savonds terug kwamen, was je weer helemaal de oude! Je waarden waren heel goed en je was weer heel viv! Ik heb je zelf mogen verschonen en helpen verzorgen. Papa heeft je handje vastgehouden en je getroost toen ze bloed gingen prikken. En je was weer volop aan het kijken hoor! Die kleine ogen van je gingen echt wel op en neer alsof je ons aan het zoeken was!
Kleine Daan, wij zijn zo blij dat je het deze twee weken al bij al goed hebt gedaan! Zoals iedereen op facebook zegt, je bent een vechtertje en je komt er wel!! Voorzichtig kijken we al uit naar volgende maand! Heeel voorzichtig!!
we houden van je , lieve daan!!!!
