Na eindelijk wat te hebben kunnen rusten maken we ons klaar om opnieuw richting Middelheim te vertrekken. Het is zondagmorgen half 7 als we met onze auto de Koning Leopoldlaan uit rijden. Er is weinig verkeer op de baan en we zijn dus heel snel bij onze zoon. De verpleegkundigen stellen ons meteen gerust en vertellen ons dat onze zoon Daan heel erg flink is geweest. We zijn weer voor een stukje gerust gesteld en keren even naar huis om weer wat te rusten. 's Avonds rijden we opnieuw richting Middelheim en deze keer gaat oma Veerle ook een keer een kijkje nemen naar haar pasgeboren kleinzoon. Ze houdt zich opmerkelijk sterk wanneer ze haar kleinzoon ziet. Tevreden en fier keert ze opnieuw naar huis toe en biecht op dat ze wel een pilletje had genomen om te kalmeren. Ik en Kathy besluiten nog niet meteen naar huis te gaan en gaan nog even bij onze vrienden die op dat moment iets aan het drinken waren in 't schrijverke. We denken dat dit onze zinnen wel wat zal verzetten. We praten en praten en af en toe kwamen er natuurlijk weer wat tranen aan te pas. Vooral op het moment wanneer ze me zeggen "Als het nen beer is als zijn pa, dan komt hij er wel door". Terwijl ik een pita naar binnen probeer te werken barst ik opnieuw in tranen uit. Ik ben pas opnieuw gerustgesteld als Kathy een keer gebeld heeft om te horen hoe het met onze zoon gaat. Hij doet het nog altijd heel erg flink zo klinkt het aan de andere kant van de lijn. Een kleine glimlach vult opnieuw mijn gezicht. Een beetje gerustgesteld en nog steeds heel erg moe keren we opnieuw huiswaarts. We kruipen meteen in ons bed en nog geen 5 minuten later lig ik opnieuw te slapen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten