Rond 7u word ik wakker door een helse pijn in mijn rug en mijn hele bovelichaam. Ik besluit om mijn ontstekingsremmers, spierontspanners en vitaminen in te nemen en me daarna klaar te maken voor vertrek. Mijn vrouwtje is reeds druk in de weer. Het eerste wat ik haar vraag wanneer ik haar zie is of ze reeds naar Middelheim heeft gebeld. Het antwoord luitdt natuurlijk ja. Alles is goed, hij is nog steeds stabiel en Daan heeft heel flink doorgeslapen deze nacht. Hij ligt nog steeds rustig te slapen en de waarden zijn stabiel. Na anderhalf uur van onze zoon te hebben genoten begint zowel mijn maag als die van mijn vrouwtje knorrende geluiden te maken. We begeven ons richting de hoofdingang waar het winkeltje en de cafetaria zich bevinden. Spijtig genoeg is er op dat moment nog niks geopend. Wat nu?! Plots denken we er aan dat ons gisteren door Tante Carla en Moeke Maria voorgesteld werd om stoofvlees met frietjes te komen eten. Het water komt ons reeds in de mond en een paar minuten later rijden we opnieuw op de E17 richting Temse waar een lekkere maaltijd op ons wacht. We genieten dan ook enorm van deze eerste echte maaltijd die we eten in een week tijd. We keuvelen na de maaltijd nog wat verder en natuurlijk is het gespreksonderwerp ons kleine wondertje dat ondertussen de lieveling van de hele familie is. We bedanken Moeke Maria en Tanta Carla voor het eten en gaan naar onze 3 andere spruiten die thuis op ons wachten. Na hen wat aandacht te hebben geschonken bellen we nog even naar Middelheim. Niks speciaals te melden, alles nog steeds in orde. We kunnen dus met een gerust hart nog even een uiltje knappen in de zetel. Kathy valt al heel snel in slaap. Ik daarentegen schrijf over de afgelopen dagen. Wanneer Kathy haar ogen opnieuw opent laat ik haar even lezen wat ik allemaal schreef. Ze moet enkele tranen wegpinken door mijn verhaal. De tijd vliegt en onze dag vervolgt zich met nog een bezoek aan Daan. Bij onze aankomst deelt de verpleegkundige ons mee dat naar haar mening zijn kleurtje iets minder is dan de voorbije dagen. Dit zou verschillende oorzaken kunnen hebben. Het zou kunnen afkomstig zijn van de uitputting van de voorbije dagen of het zou ook een teken kunnen zijn dat er een infectie aan het broeden is. Voorlopig hebben ze nog niks teruggevonden in het bloed dat op een infectie zou kunnen wijzen maar ze zullen het toch wat meer in de gaten gaan houden de komende dagen. Ik word plotseling niet goed. Het lijkt wel of ik geen adem meer krijg. De warmte die op de afdeling hangt is enorm. Wat frisse lucht voor het ziekenhuis en een fris drankje in de cafetaria doen wonderen. Als ik me opnieuw wat beter voel gaan we terug naar de zaal waar Daan in zijn glazen huisje ligt. Kathy opent een Kiekeboe en ik verdiep me in een pocket van Suske en Wiske. Op de achtergrond lijken de machines op de afdeling wel een symfonie te spelen. Overal gepiep en getuut. Gelukkig doet de monitor van onze zoon niet mee aan het concert. Als Kathy's strip uit is vraag ik haar of het geen tijd is om te vertrekken. Ze kijkt me aan met een treurig gezicht. Ik zeg haar dat ze net als onze zoon toe is aan rust. Ze stemt toe en we wensen onze zoon nog een goede nacht toe alvorens we vertrekken. We maken hem ook nog de belofte om morgen opnieuw aan zijn zijde te staan. Op de gang krijgt Kathy het plots lastig. Ik probeer haar te troosten. Een paar zachte woordjes doen de tranen verdwijnen. Wanneer we aan de auto zijn is het al weer beter met mijn vrouwtje. "Nog snel even naar 't Schrijverke?" Het zal ons misschien deugt doen om nog eens wat mensen te zien en zo kunnen we toch weer even onze gedachten verzetten. Een paar pintjes later vertrekken. Niet veel later liggen we knus bij elkaar en overlopen nog even de voorbije dagen. "Waarom wij?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten