Het is weer snel ochtend en voor ik het weet roept Kathy me reeds voor de derde maal wakker. Slaapdronken als ik nog ben mompel ik iets niet al te vriendelijk. Kathy loopt kwaad de trap af en gooit beneden hard de deur dicht. Ik draai me nog even om maar hoor dan plots de kerktoren 8u slaan. Ik kruip uit bed en begin me klaar te maken. Als ik beneden in de living kom is het ijzig stil in de kamer. Het enige wat we tegen elkaar zeggen is: "Zijn we weg?". We stappen de auto in en vertrekken naar onze zoon. Bij het instappen in de auto doet Kathy op de een of andere manier een vreemde beweging waardoor de autosleutel in haar neus beland en ze plots uit haar neus begint te bloeden. Als het bloeden wat gestopt is rijden we de straat uit richting Middelheim. Onderweg naar Middelheim blijft het stil in de wagen en ter hoogte van Zwijndrecht belanden we in de file. Ik ben ondertussen druk bezig met het lezen van een Suske en Wiske terwijl Kathy zich concentreert op het drukke verkeer rondom haar. Aan de ingang van het ziekenhuis komt ons eerste echte gesprek van de dag op gang. We wandelen al pratend het ziekenhuis door en voor we het goed beseffen zitten we alweer op onze vaste plaats. Een verpleegkundige en een studente zijn net ons kleintje aan het verzorgen bij onze aankomst. Wanneer ze klaar zijn met Daan te verzorgen vertellen ze ons dat hij weer heel erg flink is geweest. Ondertussen wandelt een dame onze richting uit. Zij is van de sociale dienst en wij hadden vandaag om 10u een afspraak met haar voor wat extra informatie. Ze nodigt ons uit om haar te volgen naar de borstvoedingsruimte waar ons gesprek op gang komt. We praten vooral over wat er wel en niet kan in verband met vakantie voor zowel papa als mama. Ook kunnen we even ons hart uistorten en even vertellen hoe wij ons bij de situatie voelen. Aan het einde van ons gesprek nemen we afscheid en danken we haar voor al de nuttige informatie. We gaan meteen terug richting Daan die het nog steeds goed doet! We blijven nog even bij hem tot we besluiten wat te eten te halen. In de cafetaria trakteren we ons zelf op een broodje en een drankje. Kathy besteld haar lang verwachte Martino en ikzelf neem een broodje met Krabsla. Bij het binnenwandelen van de cafetaria sprong me iemand in het oog. Één van de groepsleden van "De Strangers" zat aan een tafeltje iets te drinken. Ik licht Kathy hiervan in maar zij is niet echt bekend met "De Strangers". Zelfs wanneer ik het melodietje van " 'T Amerikaantje" begin te zingen gaat er helemaal geen belletje rinkelen. Plots komt er een verpleegster de cafetaria binnengestormd en komt onze richting uit. "Zijn jullie de ouders van Jens?" Oef! Ze vergist zich! "Neenee, wij zijn de ouders van Daan!" De verpleegster verontschuldigt zich en vertrekt opnieuw om haar zoektocht verder te zetten. Wanneer de verpleegster even weg is bereikt onze hartslag opnieuw zijn normale snelheid. De hoogste tijd dus om nog even naar boven te gaan!
Als we opnieuw de afdeling binnenwandelen lijkt het met Jens niet zo goed te gaan. Hij wordt met spoed uit de afdeling weggereden. Daan daarentegen lijkt het nog steeds goed te doen.
Ik open mijn pasgekochte strip en verdiep me in het verhaal. Kathy leest ook een strip maar babbelt tussendoor wat tegen onze zoon. Plots zegt ze dat zijn oogjes opnieuw opengaan. Ik stop meteen met lezen en tuur door het venstertje van de couveuse. Helaas zijn zijn oogjes op dat moment weer dicht. Ik besluit toch nog even vol te houden en net wanneer ik eraan denk om mijn blik even af te wenden opent Daan opnieuw de oogjes. Niet op kleine spleetjes zoals de vorige keer maar met wijde ogen kijkt hij me aan. Dit zijn de momenten waarop je even zweeft! Wanneer ik terug met beide voetjes op de grond sta nemen we afscheid van onze zoon. We keren terug richting Temse. Op de terugweg kunnen we maar niet zwijgen over de wondermooie oogjes van ons kleine wondertje. Thuis aangekomen nestelt Kathy zich in de zetel en even later brengt Oma nog een heerlijke kom verse preisoep. Terwijl ik nog wat lees sluit Kathy de ogen en valt ze opnieuw in slaap. Na beiden wat op krachten te zijn gekomen gaat het opnieuw richting ziekenhuis. Vandaag komt Katerine na 5 dagen vakantie opnieuw terug. Bij het binnenekomen op de afdeling worden we gevraag om even in een kamertje te wachten. "Er zal toch niks gebeurt zijn?" 10 minuten gaan tergend traag voorbij. Plots komt Heidi de kamer binnengewandelt. "Niks erg hoor! Hij heeft gewoon heel erg veel kaka gedaan en dat is niet echt een prettig zicht!" Wat een geruststelling! Kort daarna wandelt ook Katerine de kamer binnen en zegt dat we naar onze zoon mogen. Hij ligt er weer vredig bij. Katerine vertelt ons dat Daan een nieuw catheter heeft in zijn arm en dat ze hem net een lavementje heeft gegeven waardoor er heel wat kaka was uitgekomen. Ze toont ons het pampertje dat helemaal gevuld is met een zwart/groene brij. Wat een hoop voor zo'n klein kereltje! Ze legt ons ook uit dat Daan een beetje suf was de voorbije dagen door de medicatie die hij had gekregen en dat ze ook een heel klein beetje bloed in zijn maagje hadden teruggevonden. Dit is niet meteen ernstig en kan verschillende oorzaken hebben. Één ervan zou het opnieuw steken van het tuubje van de beademing kunnen zijn. Net voor Katerine haar pauze neemt deelt ze ons nog even heel goed nieuws mee! Morgen mogen we misschien voor de allereerste keer met Daan kangoeroëen. Wat een mooie afsluiter van onze avond. Onderweg naar huis kunnen we natuurlijk over niks anders meer praten. Tijdens onze rit huiswaarts bellen we even naar Fred om hem te vragen of we nog iets kunnen komen eten in "Den Brabander". Dit blijkt geen probleem te zijn en een halfuurtje later zijn we dan ook een heerlijke maaltijd aan het verorberen. Nog even nagenieten met een fris pintje en daarna naar huis toe. Beiden dromend dat we morgen misschien voor de eerste keer onze zoon in onze armen kunnen sluiten duurt het niet lang voor we beiden als een blok in slaap vallen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten