Vandaag hebben ik en Kathy besloten om pas 's middags naar ons zoontje Daan te rijden. Kathy had 's morgens al eens een keer gebeld om te horen hoe het ging. Ze vertelden haar dat Daan opnieuw aan de eerste beademing lag, omdat de C-pap hem te hard had uitgeput. We besluiten eerst nog even langs moeke te passeren waar we ongeveer een uurtje zijn gebleven. Daarna gaan we opnieuw richting Middelheim. Als we even bij onze zoon zitten komen een verpleegkundige en een dokter naar ons toe. Net voor ons bezoek was er nog een echo genomen van de hersenen van onze zoon Daan. Ze gaven ons wat meer uileg over de echo en vertelden ons dat onze zoon momenteel een hersenbloeding had van graad 2. De echo werd echter door een andere dokter gedaan dan de dokter die normaal onze zoon opvolgt. Hun besluiten kunnen dan ook een beetje verschillen aangezien de andere dokter dacht dat het slechts een bloeding tussen 1 en 2 was. In ons gesprek met de dokter kwam er ook nog iets anders aan het licht. Onze zoon had een aanval van spasmen (epilepsie) gehad. Om ervoor te zorgen dat dit zich in de toekomst niet meer zal herhalen werd onze zoon een medicijn toegediend. Het plots opduiken van spasmen zou enkele oorzaken kunnen hebben. Het zou kunnen dat Daan heel erg uitgeput is door de beademing en dat hij hierop gereageerd heeft met spasmen. Het zou ook kunnen dat de spasmen eigenlijk geen spasmen waren maar dat het eerder premature motoriek is die nogal schokkerig is. Het is dus helemaal niet zeker of het wel epilepsie was en dus is het ook niet zeker dat hij hier in zijn verdere leven problemen zal van ondervinden. We wisten niet goed wat we van dit nieuws moesten denken. De dokter laat ons alleen met onze zoon en het wordt heel erg stil tussen mij en Kathy. Plots weerklinkt er een alarm op één van de vele toestellen die verbonden zijn met de couveuse van onze zoon. Plots zie ik van waar het alarm afkomstig is. Op het scherm van Daan's beademingssysteem staat de boodschap "MV LAAG". Dit wil zeggen dat het minuutvolume dat Daan binnenkrijgt in zijn longen te laag is. Met bange ogen kijken we naar het scherm van de monitor. Ook de waarde van zijn saturatie (zuurstof) daalt nu wel heel erg snel. Mama en papa panikeren elke keer er een alarm weerklinkt en dat is deze keer niet anders. Een verpleegkundige haast zich onze richting uit. Ze opent de couveuse en begint in het kleine glazen bakje te rommelen. Seconden lijken wel minuten. Het alarm blijft aanhouden. Bij de komst van een tweede verpleegkundige beseffen we dat er iets niet in orde is. Het alarm loeit nog steeds. Normaal duurt dit niet zo lang! Toch?! De slechtste scenario's gaan nu rond in mijn hoofd. "Hij haalt het niet" was er één van. Aan het angstige gelaat van mijn vrouwtje Kathy zie ik dat zij hetzelfde denkt. "Ik moet hier buiten" is het enige waaraan ik nu nog denk. "Dit wil ik gewoon niet zien!" Stilzwijgend gaan ik en Kathy naar buiten toe. We overleggen even en denken dat het het beste is om onze ouders even in te lichten. Zij zouden vandaag hun kleinzoon komen bezoeken. Dat lijkt ons op dit moment echter geen goed gedacht. Op een voorzichtige manier proberen we hen uit te leggen wat er zich op dit moment allemaal afspeelt. "Het gaat niet zo goed met Daan" zijn heel moeilijke woorden om uit te spreken. Uiteraard begrepen zij ten volle dat het niet mogelijk was om Daan te bezoeken. Opnieuw op weg naar de afdeling neonatologie zagen we het allemaal niet meer zo rooskleurig in. Toen we echter opnieuw aankwamen bij ons klein kaboutertje (zoals ze hem soms noemen op de afdeling) leek alles opnieuw normaal. Geen hels gepiep meer maar een vredige stilte. Kathy roept een verpleegkundige en vraagt haar wat er nu net allemaal gebeurt is en hoe Daan ervoor staat. Ze stelt ons meteen gerust en zegt dat Daan stabiel was maar dat het eerder een probleem met de machine was. Het was dus eigenlijk allemaal erger dan dat het op het eerste gezicht leek. De machine detecteerde een zeer groot lek, wat inhoud dat onze zoon niet voor de volle 100% correct werd beademd. Daan heeft hier echter geen last van ondervonden stelt ze ons gerust. Ook vragen we nog even wat extra informatie over de bloeding en de spasmen. We mogen ons hiet echter niet blind op staren zo zegt ze ons. Dat wil voorlopig allemaal nog niks zeggen. Nu wij een beetje gerustgesteld zijn moeten we natuurlijk ook de familie even inlichten over de toestand van Daan. We gaan dan ook snel even naar beneden waar we een frisse neus en iets voor te eten konden halen. Ondertussen bellen we onze ouders opnieuw op en lichten hun in. Kathy's ouders zijn op dat moment reeds richting Middelheim aan het rijden. Ze zijn zo ongerust en willen koste wat kost hun dochter zien. Wanneer we de laatste hap van onze broodjes naar binnen werken zie ik in de verte Rina en Roger door de draaideur van het ziekenhusi verschijnen. Nog even snel de stand van zaken uitleggen en daarna gaat het voor ons opnieuw richting verdieping 3. Rina en Roger zullen in de cafetaria op ons wachten. Voor de derde maal wassen we onze handen en betreden de afdeling. Hij ligt er rustig en vredig bij. We nemen plaats op onze stoelen en lezen een strip om ons rustig bezig te houden. Wanneer ik de laatste bladzijde van mijn verhaal omsla duidt de klok kwart voor drie aan. Ik wrijf zachtjes over Kathy's been en probeer haar op die manier te vragen of het stilletjesaan geen tijd is om te vertrekken. Een bevestigende knik van haar hoofd is het antwoord. Zo stil mogelijk als we kunnen zetten we onze stoelen opzij en kijken nog even in de couveuse. "Slaapzacht lieve schat." Zachtjes wandelen we weg van de couveuse richting uitgang. Met pijn in het hart moeten we onze zoon opnieuw achterlaten maar het gedacht aan de goede zorgen die hem hier worden toegedient kunnen het leed een heel klein beetje verzachten. We voegen ons bij Oma Rina en Opa Roger in de cafetaria. Even de dorst lessen en dan weer naar huis toe waar onze 3 dolgekke viervoeters op ons zitten te wachen. Thuisgekomen nestel ik me in de zetet en val rond 17u als een blok in slaap. Een tijd later word ik wakker in een donkere huiskamer waar geen Kathy te bespeuren is. Zij ligt ondertussen natuurlijk al lang in bed. Zo stil mogelijk probeer ik me zo dicht mogelijk bij haar in het bed te nestelen. Wanneer ik eindelijk lekker knus bij haar ligt slaat in de verte de kerktoren 12u... 5 minuten later val ik opnieuw in een diepe slaap...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten