Vandaag mag Kathy het ziekenhuis verlaten. We gaan voor de eerste keer onze zoon Daan in het ziekenhuis van Middelheim bezoeken. Nadat Kathy het ziekenhuis heeft verlaten rijden we samen met de grootouders van Daan richting Middelheim. Opa Marco denkt te weten waar het ziekenhuis is en hij trekt dan ook de kop. Aangekomen aan het ziekenhuis blijkt het dat we aan het verkeerde ziekenhuis staan. Nadat we aan de receptie van het ziekenhuis een plannetje hebben gekregen om naar het juiste ziekenhuis te rijden zetten we onze tocht verder. 10 minuutjes later komen we aan aan het Middelheim. We proberen ons een weg te zoeken naar de dienst neonatologie in dit enorm grote ziekenhuis. Na een tijdje zoeken komen we aan op de derde verdieping en mogen we de afdeling betreden. Een vrouwtje die niet echt goed Nederlands spreekt nodigt ons uit om mee naar binnen te komen. Uit schrik om ook maar het minste verkeerd te doen vragen we haar of ze een verpleegkundige voor ons kan roepen. Wanneer de verpleegkundige bij ons is legt ze ons uit dat we steeds onze handen grondig moeten wassen. Na dit alles kunnen we uiteindelijk bij onze zoon. Het is een aangrijpend gebeuren als je voor de eerste maal op deze afdeling komt. Wanneer we voor de couveuse van onze zoon komen te staan hou ik me nog even sterk. Daar ligt hij dan. Het dringt nu pas echt tot me door dat ik papa ben en dat ik mijn zoon hoe graag ik ook zou willen helemaal niet kan helpen. De verpleegkundigen vangen ons goed op en geven ons wat uitleg over de afdeling. Als we een tijdje aan het praten zijn vertelt ze ons dat onze zoon reeds weet dat we er zijn. Hij probeert zijn ogen te openen en ligt hevig heen en weer te wriemelen. Nadat we een tijdje bij onze zoon zijn geweest en wat foto's hebben genomen is het tijd aan de grootouders om even kennis te maken met hun kleinzoon. Ik ga naar buiten waar mijn vader en Kathy's ouders staan te wachten. Kathy's ouders zullen eerst naar binnen gaan en achteraf zal ik en mijn vader naar binnen gaan. Wanneer ik buiten kom en mijn vader zie stort ik ineen. Ik barst in tranen uit en ook mijn vader kan zijn emoties niet langer de baas. We proberen elkaar wat op te beuren en na een tijdje krijgen we opnieuw onze tranen onder bedwang. Kathy en haar ouders zijn op dat moment net buiten en het is nu aan mijn vader om zijn kleinzoon te gaan bewonderen. Hij had hem gisteren wel al even kunnen aanschouwen maar dat ging allemaal zo enorm snel dat hij was vergeten hoe klein hij wel was. Na nog een 5-tal minuutjes te hebben gebleven vertrek ik al huilend met de familie richting cafetaria. We drinken nog iets en keren daarna huiswaarts. Ook thuis kan ik mijn gedachte op niks anders vestigen en zo blijven dus ook de tranen langs mijn wangen rollen. Ik heb ondertussen hoofdpijn van het huilen. Uiteindelijk val ik toch in slaap na 48 lange uren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten