Dag 19 -

Dag 18 -

Dag 17 - weer gaan werken...

Vandaag moet papa opnieuw aan het werk. Met wel wat tegenzin natuurlijk want nu kan hij deze morgend zijn kleine spruit niet gaan bewonderen. Gelukkig is het maar een halve dag! Nadat mama nog even gebeld heeft en gehoord heeft dat alles in orde is raapt papa al zijn moed tesamen en vertrekt richting werk. Met een aantal Red Bulls in de hand wandel ik de oprit op en doe nog snel even een babbeltje met de collega's over de afgelopen dagen. Na wat gezellig te hebben gebabbeld en de eerste Red Bull achterover te hebben geslagen is het tijd om aan het werk te gaan. De GSM blijft in mijn buurt en om de 5 minuten controleer ik of ik nog geen sms of oproep heb ontvangen. Niks te zien op het scherm van mijn GSM. Geen nieuws is goed nieuws! Op dat zelfde moment wordt er in de Koning Leopoldlaan door mama KAthy wat gerust en geslapen. Bij Option Tape daarentegen wordt er hard gewerkt en de uren gaan dus ook heel erg vlot voorbij. 12u! Snel naar buiten en hop de auto in! Even over huis en dan wil ik echt wel vertrekken naar ozne zoon! Vandaag is het Heidi die onze Daan zal verzorgen. Ze nodigt ons uit om een prachtig schouwspel bij te wonen. Het zetten van een "lavementje" bij onze kleine ukkepuk. Er zijn natuurlijk aangenamere dingen om te zien, maar het hoort er natuurlijk allemaal bij. Het lavement doet zijn werk en we kunnen onze ogen niet geloven wat een hoeveelheid er toch uit zo een klein mensje tevoorschijn kan komen. Daarna volgt het leukere werk. Een beetje verfrissen met bodymelk en ook Daan's kleine roze lipjes worden ingesmeerd met een lippenstiftje. "Zo hij kan er weer tegenaan!" Heidi gaat eventjes weg en kort daarna komt Katerine even op bezoek. Ze vraagt of we hem al eens hebben mogen vasthouden. Ons antwoord is helaas "Neen". Katerine loppt meteen weg en gaat even overleggen met Heidi. Heidi vindt het echter geen goed moment. We vinden dit natuurlijk geen probleem want we hebben nog alle tijd! Het gesprekje gaat nog even verder. Het volgende onderwerp is Kathy's werk. Heidi wist niet dat Kathy leerkracht Engels is en krijgt een beetje schaamrood om de uitspreken die ze soms doen in het Engels tegen andere mama's en papa's die geen Nederlands begrijpen. We babbelen nog even over mijn werk en daarna wendt het gesprek zich helemaal richting baby Daan. Tijdens het verzorgen schopt onze zoon zo hard dat Heidi denkt dat het wel eens een voetballertje zou kunnen worden. Dat ziet mama Kathy helemaal niet zitten en voor papa Kevin hoeft dat ook al niet echt. Een wielrenner dan? Nee hoeft ook niet. Mama en papa zijn nu eenmaal niet zo'n grote sportfanaten. Laat kleine Daan wanneer hij later groot is maar zelf beslissen wat hij wil gaan doen! Heidi gaat nog even verder over het schoppen en vertelt ons dat ze het zo grappig vindt dat hij zich zo ligt te verweren. "Daar ben je nog lang niet groot genoeg voor hoor!" Het is de hoogste tijd voor Heide om even verder te gaan. Net voor ze weggaat zegt ze ons dat we gerust eens "een visje mogen werpen" om te horen of we kunnen kangoeroëen. "Geen schrik hebben hoor! Wij bijten niet" Na een leuke avond achter de rug te hebben met een fijn gesprek rijden we richting het volgende ziekenhuis. Achternichtje Shelsea werd vandaag geopereerd en we brengen haar snel nog even een blitsbezoekje. Na ons bezoekje aan Shelsea nog snel iets gaan eten in "Den Brabander" en daarna op naar dromenland en op naar een nieuwe dag.

Dag 16 -

Dag 15 -

Dag 14 - Slecht nieuws...

Vandaag krijgt onze hoop opnieuw een deuk wanneer we van de cardioloog te horen krijgen dat de ductus nog steeds niet gesloten is. Ze gaan niet meer opnieuw proberen met medicatie maar gaan meteen over tot een operatie om zo de ductus te sluiten. Dit gebeurt door middel van het plaatsen van een clips. De kinderchirurg geeft ons nog wat uitleg over hoe de operatie in zijn werk zal gaan en vertelt ons dat het hier gaat om een standaard operatie maar dat er toch steeds risico's aan verbonden zijn. De risico's zijn vooral infecties en bloedingen. We zijn doodongerust en vragen ons af hoe we dit aan iedereen gaan moeten vertellen. De operatie zou normaal gezien disdag of woensdag doorgaan. We waren eerst van plan om nog iets te gaan eten maar we zijn zo onder de indruk dat we meteen naar huis toe rijden. Papa werkt nog wat verder aan zijn blog terwijl mama in slaap valt op de zetel. Beiden blijven we ondanks alle informatie die we kregen met veel vragen, zorgen en angsten achter. 's Avonds krijgen we te horen dat Daan heel erg goed reageert op de algemene voeding. Hij heeft zelfs de eerste dosis volledig verteerd!

Dag 13 - Paniek!

Wanneer Kathy 's morgens naar Middelheim belt vertelt men haar dat ze deze nacht hebben ontdekt dat Daan een infectie heeft. Om deze infectie te bestrijden werd er meteen gestart met antibiotica. Ook bleek bij afname van zijn bloed dat zijn bloedgassen aan de hoge kant zijn. We zijn toch wel wat in paniek en vertrekken rond de middag met een bang hart richting onze zoon. Bij onze aankomst worden we een klein beetje gerust gesteld. Hij blijkt heel goed te reageren op de antibiotica. Ook wanneer we hem 's avonds opnieuw bezoeken lijkt hij het steeds beter en beter te doen. Katerine zegt zelfs dat ze vindt dat hij er beter uitziet dan de voorbije dagen. Ook delt ze ons mee dat er normaal gezien morgen een echo zal worden genomen om te zien of de medicatie voor de ductus heeft aangeslagen. De dokters hadden vandaag al eens geluisterd en zij vonden dat het geruis al een pak was verbeterd. Dit zou een teken kunnen zijn dat de ductus gesloten is of aan het sluiten is. We krijgen tot slot ook te horen dat er morgen opnieuw zal gestart worden met 1cc voeding. We helpen nog even met Daantje te verzorgen. Mama ververst een pampertje en papa troost kleine Daan door zijn handje vast te houden en hem zijn tutje te geven terwijl er bloed uit zijn enkeltje wordt genomen.

Dag 12 - Een drukke dag!

Vandaag moeten papa en mama vanalles regelen! Ze moeten zowel naar papa's werk als naar mama's werk! Mama moet de nieuwe vervangster wat uitleg geven over boeken en dergelijk en papa gaat een babbeltje maken met zijn baas om te overleggen hoe we het nu juist gaan regelen met papa's ouderschapsverlof. Tijdens het gesprek met papa's baas besluiten we dat het het beste lijkt dat papa volgende week maandag opnieuw begint te werken. Papa zal deeltijds werken en dus blijft er nog wat tijd over om kleine Daan te gaan bezoeken.
In Middelheim ligt Daantje vrij stabiel. Hij is de ene moment wat moe en het andere moment lijkt het dan weer net wat beter te gaan. Ondertussen zijn ook opnieuw de medicijnen om de ductus te sluiten opgestart. Ook de oogjes van kleine Daan gingen vandaag weer wijd open! Papa en mama gingen vandaag tussen de bezoekjes in het ziekenhuis en de bezoekjes aan hun werk nog even een wandelingetje maken in de winkelstraat in Beveren waar ze samen met enkele collega's van mama een terrasje deden.

Dag 11 - Net niet...

Deze ochtend was Daan heel erg actief! Alles is nog steeds heel positief! Naar de avond toe vindt Katerine toch dat hij er maar wat platjes bijligt en ze besluit dan ook om het kangoeroëen niet te laten doorgaan vanavond. Natuurlijk vinden we dit een heel klein beetje spijtig maar we beseffen wel dat dit het beste is voor onze zoon. Onze tijd komt nog wel!

Dag 10 - Een volle pamper!

Het is weer snel ochtend en voor ik het weet roept Kathy me reeds voor de derde maal wakker. Slaapdronken als ik nog ben mompel ik iets niet al te vriendelijk. Kathy loopt kwaad de trap af en gooit beneden hard de deur dicht. Ik draai me nog even om maar hoor dan plots de kerktoren 8u slaan. Ik kruip uit bed en begin me klaar te maken. Als ik beneden in de living kom is het ijzig stil in de kamer. Het enige wat we tegen elkaar zeggen is: "Zijn we weg?". We stappen de auto in en vertrekken naar onze zoon. Bij het instappen in de auto doet Kathy op de een of andere manier een vreemde beweging waardoor de autosleutel in haar neus beland en ze plots uit haar neus begint te bloeden. Als het bloeden wat gestopt is rijden we de straat uit richting Middelheim. Onderweg naar Middelheim blijft het stil in de wagen en ter hoogte van Zwijndrecht belanden we in de file. Ik ben ondertussen druk bezig met het lezen van een Suske en Wiske terwijl Kathy zich concentreert op het drukke verkeer rondom haar. Aan de ingang van het ziekenhuis komt ons eerste echte gesprek van de dag op gang. We wandelen al pratend het ziekenhuis door en voor we het goed beseffen zitten we alweer op onze vaste plaats. Een verpleegkundige en een studente zijn net ons kleintje aan het verzorgen bij onze aankomst. Wanneer ze klaar zijn met Daan te verzorgen vertellen ze ons dat hij weer heel erg flink is geweest. Ondertussen wandelt een dame onze richting uit. Zij is van de sociale dienst en wij hadden vandaag om 10u een afspraak met haar voor wat extra informatie. Ze nodigt ons uit om haar te volgen naar de borstvoedingsruimte waar ons gesprek op gang komt. We praten vooral over wat er wel en niet kan in verband met vakantie voor zowel papa als mama. Ook kunnen we even ons hart uistorten en even vertellen hoe wij ons bij de situatie voelen. Aan het einde van ons gesprek nemen we afscheid en danken we haar voor al de nuttige informatie. We gaan meteen terug richting Daan die het nog steeds goed doet! We blijven nog even bij hem tot we besluiten wat te eten te halen. In de cafetaria trakteren we ons zelf op een broodje en een drankje. Kathy besteld haar lang verwachte Martino en ikzelf neem een broodje met Krabsla. Bij het binnenwandelen van de cafetaria sprong me iemand in het oog. Één van de groepsleden van "De Strangers" zat aan een tafeltje iets te drinken. Ik licht Kathy hiervan in maar zij is niet echt bekend met "De Strangers". Zelfs wanneer ik het melodietje van " 'T Amerikaantje" begin te zingen gaat er helemaal geen belletje rinkelen. Plots komt er een verpleegster de cafetaria binnengestormd en komt onze richting uit. "Zijn jullie de ouders van Jens?" Oef! Ze vergist zich! "Neenee, wij zijn de ouders van Daan!" De verpleegster verontschuldigt zich en vertrekt opnieuw om haar zoektocht verder te zetten. Wanneer de verpleegster even weg is bereikt onze hartslag opnieuw zijn normale snelheid. De hoogste tijd dus om nog even naar boven te gaan!
Als we opnieuw de afdeling binnenwandelen lijkt het met Jens niet zo goed te gaan. Hij wordt met spoed uit de afdeling weggereden. Daan daarentegen lijkt het nog steeds goed te doen.
Ik open mijn pasgekochte strip en verdiep me in het verhaal. Kathy leest ook een strip maar babbelt tussendoor wat tegen onze zoon. Plots zegt ze dat zijn oogjes opnieuw opengaan. Ik stop meteen met lezen en tuur door het venstertje van de couveuse. Helaas zijn zijn oogjes op dat moment weer dicht. Ik besluit toch nog even vol te houden en net wanneer ik eraan denk om mijn blik even af te wenden opent Daan opnieuw de oogjes. Niet op kleine spleetjes zoals de vorige keer maar met wijde ogen kijkt hij me aan. Dit zijn de momenten waarop je even zweeft! Wanneer ik terug met beide voetjes op de grond sta nemen we afscheid van onze zoon. We keren terug richting Temse. Op de terugweg kunnen we maar niet zwijgen over de wondermooie oogjes van ons kleine wondertje. Thuis aangekomen nestelt Kathy zich in de zetel en even later brengt Oma nog een heerlijke kom verse preisoep. Terwijl ik nog wat lees sluit Kathy de ogen en valt ze opnieuw in slaap. Na beiden wat op krachten te zijn gekomen gaat het opnieuw richting ziekenhuis. Vandaag komt Katerine na 5 dagen vakantie opnieuw terug. Bij het binnenekomen op de afdeling worden we gevraag om even in een kamertje te wachten. "Er zal toch niks gebeurt zijn?" 10 minuten gaan tergend traag voorbij. Plots komt Heidi de kamer binnengewandelt. "Niks erg hoor! Hij heeft gewoon heel erg veel kaka gedaan en dat is niet echt een prettig zicht!" Wat een geruststelling! Kort daarna wandelt ook Katerine de kamer binnen en zegt dat we naar onze zoon mogen. Hij ligt er weer vredig bij. Katerine vertelt ons dat Daan een nieuw catheter heeft in zijn arm en dat ze hem net een lavementje heeft gegeven waardoor er heel wat kaka was uitgekomen. Ze toont ons het pampertje dat helemaal gevuld is met een zwart/groene brij. Wat een hoop voor zo'n klein kereltje! Ze legt ons ook uit dat Daan een beetje suf was de voorbije dagen door de medicatie die hij had gekregen en dat ze ook een heel klein beetje bloed in zijn maagje hadden teruggevonden. Dit is niet meteen ernstig en kan verschillende oorzaken hebben. Één ervan zou het opnieuw steken van het tuubje van de beademing kunnen zijn. Net voor Katerine haar pauze neemt deelt ze ons nog even heel goed nieuws mee! Morgen mogen we misschien voor de allereerste keer met Daan kangoeroëen. Wat een mooie afsluiter van onze avond. Onderweg naar huis kunnen we natuurlijk over niks anders meer praten. Tijdens onze rit huiswaarts bellen we even naar Fred om hem te vragen of we nog iets kunnen komen eten in "Den Brabander". Dit blijkt geen probleem te zijn en een halfuurtje later zijn we dan ook een heerlijke maaltijd aan het verorberen. Nog even nagenieten met een fris pintje en daarna naar huis toe. Beiden dromend dat we morgen misschien voor de eerste keer onze zoon in onze armen kunnen sluiten duurt het niet lang voor we beiden als een blok in slaap vallen

Dag 9 - Friet met stoofvlees!

Rond 7u word ik wakker door een helse pijn in mijn rug en mijn hele bovelichaam. Ik besluit om mijn ontstekingsremmers, spierontspanners en vitaminen in te nemen en me daarna klaar te maken voor vertrek. Mijn vrouwtje is reeds druk in de weer. Het eerste wat ik haar vraag wanneer ik haar zie is of ze reeds naar Middelheim heeft gebeld. Het antwoord luitdt natuurlijk ja. Alles is goed, hij is nog steeds stabiel en Daan heeft heel flink doorgeslapen deze nacht. Hij ligt nog steeds rustig te slapen en de waarden zijn stabiel. Na anderhalf uur van onze zoon te hebben genoten begint zowel mijn maag als die van mijn vrouwtje knorrende geluiden te maken. We begeven ons richting de hoofdingang waar het winkeltje en de cafetaria zich bevinden. Spijtig genoeg is er op dat moment nog niks geopend. Wat nu?! Plots denken we er aan dat ons gisteren door Tante Carla en Moeke Maria voorgesteld werd om stoofvlees met frietjes te komen eten. Het water komt ons reeds in de mond en een paar minuten later rijden we opnieuw op de E17 richting Temse waar een lekkere maaltijd op ons wacht. We genieten dan ook enorm van deze eerste echte maaltijd die we eten in een week tijd. We keuvelen na de maaltijd nog wat verder en natuurlijk is het gespreksonderwerp ons kleine wondertje dat ondertussen de lieveling van de hele familie is. We bedanken Moeke Maria en Tanta Carla voor het eten en gaan naar onze 3 andere spruiten die thuis op ons wachten. Na hen wat aandacht te hebben geschonken bellen we nog even naar Middelheim. Niks speciaals te melden, alles nog steeds in orde. We kunnen dus met een gerust hart nog even een uiltje knappen in de zetel. Kathy valt al heel snel in slaap. Ik daarentegen schrijf over de afgelopen dagen. Wanneer Kathy haar ogen opnieuw opent laat ik haar even lezen wat ik allemaal schreef. Ze moet enkele tranen wegpinken door mijn verhaal. De tijd vliegt en onze dag vervolgt zich met nog een bezoek aan Daan. Bij onze aankomst deelt de verpleegkundige ons mee dat naar haar mening zijn kleurtje iets minder is dan de voorbije dagen. Dit zou verschillende oorzaken kunnen hebben. Het zou kunnen afkomstig zijn van de uitputting van de voorbije dagen of het zou ook een teken kunnen zijn dat er een infectie aan het broeden is. Voorlopig hebben ze nog niks teruggevonden in het bloed dat op een infectie zou kunnen wijzen maar ze zullen het toch wat meer in de gaten gaan houden de komende dagen. Ik word plotseling niet goed. Het lijkt wel of ik geen adem meer krijg. De warmte die op de afdeling hangt is enorm. Wat frisse lucht voor het ziekenhuis en een fris drankje in de cafetaria doen wonderen. Als ik me opnieuw wat beter voel gaan we terug naar de zaal waar Daan in zijn glazen huisje ligt. Kathy opent een Kiekeboe en ik verdiep me in een pocket van Suske en Wiske. Op de achtergrond lijken de machines op de afdeling wel een symfonie te spelen. Overal gepiep en getuut. Gelukkig doet de monitor van onze zoon niet mee aan het concert. Als Kathy's strip uit is vraag ik haar of het geen tijd is om te vertrekken. Ze kijkt me aan met een treurig gezicht. Ik zeg haar dat ze net als onze zoon toe is aan rust. Ze stemt toe en we wensen onze zoon nog een goede nacht toe alvorens we vertrekken. We maken hem ook nog de belofte om morgen opnieuw aan zijn zijde te staan. Op de gang krijgt Kathy het plots lastig. Ik probeer haar te troosten. Een paar zachte woordjes doen de tranen verdwijnen. Wanneer we aan de auto zijn is het al weer beter met mijn vrouwtje. "Nog snel even naar 't Schrijverke?" Het zal ons misschien deugt doen om nog eens wat mensen te zien en zo kunnen we toch weer even onze gedachten verzetten. Een paar pintjes later vertrekken. Niet veel later liggen we knus bij elkaar en overlopen nog even de voorbije dagen. "Waarom wij?"

Dag 8 - Een bewogen dag...

Vandaag hebben ik en Kathy besloten om pas 's middags naar ons zoontje Daan te rijden. Kathy had 's morgens al eens een keer gebeld om te horen hoe het ging. Ze vertelden haar dat Daan opnieuw aan de eerste beademing lag, omdat de C-pap hem te hard had uitgeput. We besluiten eerst nog even langs moeke te passeren waar we ongeveer een uurtje zijn gebleven. Daarna gaan we opnieuw richting Middelheim. Als we even bij onze zoon zitten komen een verpleegkundige en een dokter naar ons toe. Net voor ons bezoek was er nog een echo genomen van de hersenen van onze zoon Daan. Ze gaven ons wat meer uileg over de echo en vertelden ons dat onze zoon momenteel een hersenbloeding had van graad 2. De echo werd echter door een andere dokter gedaan dan de dokter die normaal onze zoon opvolgt. Hun besluiten kunnen dan ook een beetje verschillen aangezien de andere dokter dacht dat het slechts een bloeding tussen 1 en 2 was. In ons gesprek met de dokter kwam er ook nog iets anders aan het licht. Onze zoon had een aanval van spasmen (epilepsie) gehad. Om ervoor te zorgen dat dit zich in de toekomst niet meer zal herhalen werd onze zoon een medicijn toegediend. Het plots opduiken van spasmen zou enkele oorzaken kunnen hebben. Het zou kunnen dat Daan heel erg uitgeput is door de beademing en dat hij hierop gereageerd heeft met spasmen. Het zou ook kunnen dat de spasmen eigenlijk geen spasmen waren maar dat het eerder premature motoriek is die nogal schokkerig is. Het is dus helemaal niet zeker of het wel epilepsie was en dus is het ook niet zeker dat hij hier in zijn verdere leven problemen zal van ondervinden. We wisten niet goed wat we van dit nieuws moesten denken. De dokter laat ons alleen met onze zoon en het wordt heel erg stil tussen mij en Kathy. Plots weerklinkt er een alarm op één van de vele toestellen die verbonden zijn met de couveuse van onze zoon. Plots zie ik van waar het alarm afkomstig is. Op het scherm van Daan's beademingssysteem staat de boodschap "MV LAAG". Dit wil zeggen dat het minuutvolume dat Daan binnenkrijgt in zijn longen te laag is. Met bange ogen kijken we naar het scherm van de monitor. Ook de waarde van zijn saturatie (zuurstof) daalt nu wel heel erg snel. Mama en papa panikeren elke keer er een alarm weerklinkt en dat is deze keer niet anders. Een verpleegkundige haast zich onze richting uit. Ze opent de couveuse en begint in het kleine glazen bakje te rommelen. Seconden lijken wel minuten. Het alarm blijft aanhouden. Bij de komst van een tweede verpleegkundige beseffen we dat er iets niet in orde is. Het alarm loeit nog steeds. Normaal duurt dit niet zo lang! Toch?! De slechtste scenario's gaan nu rond in mijn hoofd. "Hij haalt het niet" was er één van. Aan het angstige gelaat van mijn vrouwtje Kathy zie ik dat zij hetzelfde denkt. "Ik moet hier buiten" is het enige waaraan ik nu nog denk. "Dit wil ik gewoon niet zien!" Stilzwijgend gaan ik en Kathy naar buiten toe. We overleggen even en denken dat het het beste is om onze ouders even in te lichten. Zij zouden vandaag hun kleinzoon komen bezoeken. Dat lijkt ons op dit moment echter geen goed gedacht. Op een voorzichtige manier proberen we hen uit te leggen wat er zich op dit moment allemaal afspeelt. "Het gaat niet zo goed met Daan" zijn heel moeilijke woorden om uit te spreken. Uiteraard begrepen zij ten volle dat het niet mogelijk was om Daan te bezoeken. Opnieuw op weg naar de afdeling neonatologie zagen we het allemaal niet meer zo rooskleurig in. Toen we echter opnieuw aankwamen bij ons klein kaboutertje (zoals ze hem soms noemen op de afdeling) leek alles opnieuw normaal. Geen hels gepiep meer maar een vredige stilte. Kathy roept een verpleegkundige en vraagt haar wat er nu net allemaal gebeurt is en hoe Daan ervoor staat. Ze stelt ons meteen gerust en zegt dat Daan stabiel was maar dat het eerder een probleem met de machine was. Het was dus eigenlijk allemaal erger dan dat het op het eerste gezicht leek. De machine detecteerde een zeer groot lek, wat inhoud dat onze zoon niet voor de volle 100% correct werd beademd. Daan heeft hier echter geen last van ondervonden stelt ze ons gerust. Ook vragen we nog even wat extra informatie over de bloeding en de spasmen. We mogen ons hiet echter niet blind op staren zo zegt ze ons. Dat wil voorlopig allemaal nog niks zeggen. Nu wij een beetje gerustgesteld zijn moeten we natuurlijk ook de familie even inlichten over de toestand van Daan. We gaan dan ook snel even naar beneden waar we een frisse neus en iets voor te eten konden halen. Ondertussen bellen we onze ouders opnieuw op en lichten hun in. Kathy's ouders zijn op dat moment reeds richting Middelheim aan het rijden. Ze zijn zo ongerust en willen koste wat kost hun dochter zien. Wanneer we de laatste hap van onze broodjes naar binnen werken zie ik in de verte Rina en Roger door de draaideur van het ziekenhusi verschijnen. Nog even snel de stand van zaken uitleggen en daarna gaat het voor ons opnieuw richting verdieping 3. Rina en Roger zullen in de cafetaria op ons wachten. Voor de derde maal wassen we onze handen en betreden de afdeling. Hij ligt er rustig en vredig bij. We nemen plaats op onze stoelen en lezen een strip om ons rustig bezig te houden. Wanneer ik de laatste bladzijde van mijn verhaal omsla duidt de klok kwart voor drie aan. Ik wrijf zachtjes over Kathy's been en probeer haar op die manier te vragen of het stilletjesaan geen tijd is om te vertrekken. Een bevestigende knik van haar hoofd is het antwoord. Zo stil mogelijk als we kunnen zetten we onze stoelen opzij en kijken nog even in de couveuse. "Slaapzacht lieve schat." Zachtjes wandelen we weg van de couveuse richting uitgang. Met pijn in het hart moeten we onze zoon opnieuw achterlaten maar het gedacht aan de goede zorgen die hem hier worden toegedient kunnen het leed een heel klein beetje verzachten. We voegen ons bij Oma Rina en Opa Roger in de cafetaria. Even de dorst lessen en dan weer naar huis toe waar onze 3 dolgekke viervoeters op ons zitten te wachen. Thuisgekomen nestel ik me in de zetet en val rond 17u als een blok in slaap. Een tijd later word ik wakker in een donkere huiskamer waar geen Kathy te bespeuren is. Zij ligt ondertussen natuurlijk al lang in bed. Zo stil mogelijk probeer ik me zo dicht mogelijk bij haar in het bed te nestelen. Wanneer ik eindelijk lekker knus bij haar ligt slaat in de verte de kerktoren 12u... 5 minuten later val ik opnieuw in een diepe slaap...

Dag 7 - one giant leap...

Vrijdag! Eindelijk! Onze zoon is vandaag maar liefst 1 week oud! Een zware week ligt achter ons, maar er staan er ons nog een heel aantal andere op te wachten. Maar de weg is vooruit en wat achter ons ligt is voorbij! Dus met veel moed bellen we Middelheim op en krijgen te horen dat onze zoon aan de C-pap ligt. Hij doet het wel vrij goed wanneer hij slaapt maar het wordt hem toch op sommige momenten net iets te zwaar. Ook bij het onderzoeken van zijn bloed vinden ze enkele zaken (bloedgassen) die er op wijzen dat de beademing toch een beetje te veel van onze zoon eist. Verder stelt hij het nog steeds heel erg goed. Met een beetje een dubbel gevoel verlaten we ons bed. Na ons snel klaar te hebben gemaakt vertrekken we snel richting Middelheim. Tijdens onze afwezigheid zullen Opa en Oma het huis van Papa en Mama even onder handen nemen. Als we bij onze zoon aankomen zien we voor de eerste maal de nieuwe beademing. Daan moet voor deze manier van beademen een mutsje dragen wat hem nu echt wel helemaal in een lief klein kaboutertje omtovert. Hij lijkt het goed te doen en ook de uitslagen van het bloed lijken te verbeteren. Dan toch nog goed nieuws! Nog even onze zinnen verzetten door een bezoekje aan de bib. We nemen ons een aantal strips mee die we later zullen lezen terwijl we rustig en stil bij onze zoon's couveuse waken. Daarna doen we nog snel even boodschappen en keren huiswaarts. Als we de deur openen komt er ons een frisse gloed te gemoed. Ons huis is spik en span. Sien en Maria ook wel beter gekend als Rina en Roger hebben het hele huis gekuist. Ook staan er enkele manden propere was op ons te wachten. Nog even snel de was op zijn plaats leggen en wat rusten en jawel hoor! Opnieuw richting Middelheim! Het lijkt allemaal goed te gaan aan de nieuwe beademing. Met een strip in de hand nemen we plaats naast onze zoon en verdiepen ons in een verhaal van Kiekeboe. Af en toe schrikken we op van een alarm dat meestal niet van kleine Daan komt. Na een 2-tal strips te hebben verorberd turen we nog even in het glazen bakje. Rustig ligt onze zoon te slapen alsof hij het allemaal wel ok vindt. Onze zoon ligt stabiel en dit is dus het perfecte moment om heel stilletjes te vertrekken. Nog enkele zachte woordjes van papa en mama en dan gaat voor een nachtje het dekentje weer over de couveuse. Na nog eens achterom te hebben gekeken verlaten we hand in hand de afdeling als een echte mama en papa draaien we voor het verlaten van de kamer nog 1 maal het hoofd en vertrekken. Een echte mama en papa... Een week geleden wisten we nog niet wat dat zou gaan inhouden.

Dag 6 - hoge verwachtingen...

Dag 6 breekt aan. Net zoals elke andere ochtend beginnen we de dagtaak met telefoneren. Kathy neemt met kleine piepoogjes haar GSM ter hand en belt Middelheim. De telefoon gaat een aantal keer over en in de verte hoor ik de stem van één van de verpleegkundigen. Half volg ik het gesprek. Als Kathy inhaakt wacht ik vol spanning op het verdict. Een prima nacht! Wat een goed nieuws om de ochtend te starten. Nu kunnen we natuurlijk niet snel genoeg in de auto zijn, en nog sneller in Middelheim. Toegekomen krijgen we het nieuws van de dag. Daan doet het zo goed aan deze beademing dat ze vanaf morgen gaan starten met een nieuwe beademing (de C-pap). Dit zal voor hem beter zijn omdat hij bij dit systeem geen buisjes meer in zich heeft en dat resulteert in minder slijmpjes en minder kans op infecties. Ook willen ze vanaf morgen starten met algemene voeding. Op dat moment komt er een dokter aangereden, de cardioloog. Hij zal zo dadelijk Daan gaan onderzoeken. Bij dit onderzoek zal hij zich vooral focusen op de ductus (opening in de slagader). Deze is meestal bij prematuurtjes nog niet gesloten en het is toch wel vrij belangrijk dat hij zo snel mogelijk sluit. We wachten vol ongeduld. Wanneer de cardioloog klaar is staat hij ons even te woord. "De ductus van jullie zoon is nog open. We starten morgen met de medicatie om hem te proberen sluiten.". Hopelijk lukt dit want wanneer de ductus niet vanzelf sluit met behulp van de medicatie zal er een operatie moeten plaatsvinden. Het beloofd dus een zwaar weekend te gaan worden voor ons klein duimpje. Met veel informatie, vragen en een dosis schrik verlaten we het ziekenhuis. We stappen in de auto en dit keer gaat het richting Beveren. Meer bepaald het KA te Beveren waar Kathy lesgeeft. Ook bij haar op het werk is natuurlijk iedereen nieuwschierig. De eerste foto's worden getoond aan de collega leerkrachten. Ook geeft Kathy wat uitleg aan haar tijdelijke vervanger. Ook krijgen we allerhand leuke voorstellen. "Ik zal eens voor jullie koken","Je mag de hondjes altijd eens brengen hoor!", "Moet ik eens komen kuisen?". Ook de leerlingen zijn natuurlijk van de partij! "Zie je wel dat het een jonge was mevrouw!","Het zal wel een visserje worden zeker". Op weg naar buiten komen we zelf een collega tegen die een heuse collecte wou organiseren! De uren vliegen voorbij en voor we het goed beseffen zitten we terug naast de couveuse. Katerine vertelt ons dat ze pas maandag terug komt werken en dat ze hoopt dat ze de beademing en het eten nog even zullen uitstellen. We vinden het natuurlijk heel spijtig dat Katerine er nu 3 dagen niet is. Meet haar klikte het echt van in het begin. Zij bleef 2u bij ons staan, Kathy mag haar helpen om Daan te verzorgen, we krijgen een overvloed aan informatie en bovenal zegt ze dat ze onze Daan al door en door kent. We nemen afscheid van Katerine en wensen haar een prettig weekend. In het buitengaan vragen we ons af hoe ons weekend er zal uizien. Katerine die er niet is. Al die veranderingen voor Daan. Zou hij er wel klaar voor zijn? Afwachten...

Dag 5 - No more antibiotica...

We vertrekken ook vandaag weer heel erg vroeg richting Middelheim om de files te vermijden. Aangekomen bij onze zoon lijkt alles rustig en kalm op de afdeling. Als we een tijdje bij onze zoon zijn komt de verpleegkundige onze richting uit. "Goedemorgen! Hij is weer heel flink geweest hoor!" Verlossende woorden op een woensdagmorgen. Ik laat me wat dieper in de zalige stoel zakken en de verpleegkundige zet haar verhaal verder. Ze deelt ons mee dat de antibiotica zijn stopgezet omdat Daan die momenteel niet meer nodig heeft. Dat is natuurlijk heel goed nieuws! Na ons gesprek vestigen papa en mama hun ogen en hun totale aandacht op kleine Daan. Onze kleine spruit probeert steeds meer en meer zijn kleien oogjes te openen. Een heerlijk schouwspel dat onze hartjes doet overlopen van trots en liefde. Na een tijdje zalig te hebben genoten keren we huiswaarts. Maar eerst rijden we nog even langs mijn werkgever om hen en mijn collega's op de hoogte te brengen en nog een heel deel papierwerk in orde te laten brengen. We regelen eerst de papieren voor het kraamgeld en vertellen tussendoor fier over onze sterke zoon. Daarna gaan we met evenveel trotsheid de productiehal binnen en vertellen maar al te graag het verhaal een tweede maal aan de werkmakkers. Ons fijne gesprek loopt bijna ten einde wanneer de deur van "den bureau" opengaat. We worden gevraagd om nog even terug naar binnen te komen om het papierwerk nog wat verder af te werken. Terwijl Kathy en mijn bazin druk bezig zijn met het papierwerk overleg ik even met mijn ploegbaas hoe ik mijn verlof verder ga regelen. Na het nodige geregeld te hebben besluiten we even langs het Waasland Shopping Center te rijden om op zoek te gaan naar Daan's eerste pakje. Spijtig genoeg vonden we niks dat klein genoeg was voor hem. We vonden echter wel een ander pakje voor Daan. Het pakje dat hij zal dragen de dag dat hij mee met ons naar huis zal mogen gaan en voor op zijn eigenste echte babyborrel. Een pakje dat aan de voorzijde wordt gesierd door een grote letter "S". De "S" van Super Daan! Na nog een bezoekje te hebben gebracht aan onze Super Zoon en te hebben gehoord dat alles nog steeds (dik dik dik) in orde is zit er voor ons weer een dagje op en rest er ons niks anders dan samen onder de wol te kruipen en onze zoon in onze dromen in onze armen te sluiten. Dag 5 was een drukke dag. Benieuwd wat Dag 6 voor ons en Daan in petto zal hebben...

Dag 4 - Super Daan!

Daantje doet het nog steeds héél erg goed!
Hij begint zelf zijn stofwisseling te regelen en begint dus te wennen aan het leven buiten de veilige schoot van mama. Mama en papa hebben ondertussen terug hun leven wat in handen genomen. We eten opnieuw wat meer en beginnen samen aan een vitaminen kuur. Ook zijn we vandaag onze kleine spruit gaan inschrijven en hebben we een hele hoop administratieve taken afgerond.
De avond sluiten we af met nog een bezoekje aan onze zoon.
Ook nu weer niks dan lof over onze kleine Super Daan!

Dag 3 - Ik open mijn ogen...

Net zoals gisteren vertrekken we vandaag ook weer vroeg. We zijn op die manier de files voor en zijn dus heel erg snel bij onze zoon. Aangekomen ziet het er weer allemaal rooskleurig uit. De verpleegkundige die hem verzorgt komt ons inlichten over zijn huidige toestand en die is zeer gunstig. De beademing is een stukje afgebouwd en het is een echt vechtertje zo vertellen ze ons. We nemen plaats op een stoel dicht bij Daan en genieten van ons mini wondertje. Kathy beslist om haar even te laten onderzoeken hier in het ziekenhuis en vraagt de verpleegkundige van de afdeling of dit mogelijk is. Anouk begint meteen rond te telefoneren en een beetje later mag mijn vrouwtje zich laten onderzoeken. Ik blijf alleen achter bij mijn zoontje. Ik babbel tegen hem en opnieuw weet hij dat ik er ben. Plots komt Anouk naar me toe en vraagt of ik even kan meekomen. Mijn hart slaat een paar tellen over want er was ons gezegd dat wanneer er iets met onze zoon aan de hand zou zijn ze ons dan even apart zouden roepen. Ze vraagt me om haar te volgen en onderweg legt ze me uit wat er aan de hand is. "Jouw vriendin heeft het moeilijk". Als ik bij Kathy aankom zit ze te wenen. Ik vraag haar wat er aan de hand is maar dat wil ze me niet meteen vertellen. Ik probeer haar te troosten en na een tijdje lukt me dat ook. We mogen opnieuw naar onze zoon toe. Onderweg vertelt ze mij en Anouk dat ze nogal een raar antwoord had gekregen van de verpleegkundige en dat deze hysterisch leek. Dat was de reden dat ze aan het huilen was. Met onze zoon is nog steeds alles goed. We nemen afscheid en beloven hem om die avond opnieuw aan zijn zijde te staan en dat doen we dan ook. Ook 's avonds kan men ons niks dan goed nieuws melden en wanneer mijn zoon mijn vinger vasthoud opent hij voor de eerste keer in zijn prille leventje zijn oogjes. Een onvergetelijk moment! Gerustgesteld en vol blijdschap zetten we de terugreis naar Temse in. Onze monden lopen over. We kunnen niet zwijgen over de oogjes van onze Daan. Als we 's avonds nog een keer bellen is alles nog steeds heel goed. Tevreden sluiten we onze ogen en vallen in slaap.

Dag 2 - Een nieuwe dag...

Na eindelijk wat te hebben kunnen rusten maken we ons klaar om opnieuw richting Middelheim te vertrekken. Het is zondagmorgen half 7 als we met onze auto de Koning Leopoldlaan uit rijden. Er is weinig verkeer op de baan en we zijn dus heel snel bij onze zoon. De verpleegkundigen stellen ons meteen gerust en vertellen ons dat onze zoon Daan heel erg flink is geweest. We zijn weer voor een stukje gerust gesteld en keren even naar huis om weer wat te rusten. 's Avonds rijden we opnieuw richting Middelheim en deze keer gaat oma Veerle ook een keer een kijkje nemen naar haar pasgeboren kleinzoon. Ze houdt zich opmerkelijk sterk wanneer ze haar kleinzoon ziet. Tevreden en fier keert ze opnieuw naar huis toe en biecht op dat ze wel een pilletje had genomen om te kalmeren. Ik en Kathy besluiten nog niet meteen naar huis te gaan en gaan nog even bij onze vrienden die op dat moment iets aan het drinken waren in 't schrijverke. We denken dat dit onze zinnen wel wat zal verzetten. We praten en praten en af en toe kwamen er natuurlijk weer wat tranen aan te pas. Vooral op het moment wanneer ze me zeggen "Als het nen beer is als zijn pa, dan komt hij er wel door". Terwijl ik een pita naar binnen probeer te werken barst ik opnieuw in tranen uit. Ik ben pas opnieuw gerustgesteld als Kathy een keer gebeld heeft om te horen hoe het met onze zoon gaat. Hij doet het nog altijd heel erg flink zo klinkt het aan de andere kant van de lijn. Een kleine glimlach vult opnieuw mijn gezicht. Een beetje gerustgesteld en nog steeds heel erg moe keren we opnieuw huiswaarts. We kruipen meteen in ons bed en nog geen 5 minuten later lig ik opnieuw te slapen

Dag 1 - De eerste keer...

Vandaag mag Kathy het ziekenhuis verlaten. We gaan voor de eerste keer onze zoon Daan in het ziekenhuis van Middelheim bezoeken. Nadat Kathy het ziekenhuis heeft verlaten rijden we samen met de grootouders van Daan richting Middelheim. Opa Marco denkt te weten waar het ziekenhuis is en hij trekt dan ook de kop. Aangekomen aan het ziekenhuis blijkt het dat we aan het verkeerde ziekenhuis staan. Nadat we aan de receptie van het ziekenhuis een plannetje hebben gekregen om naar het juiste ziekenhuis te rijden zetten we onze tocht verder. 10 minuutjes later komen we aan aan het Middelheim. We proberen ons een weg te zoeken naar de dienst neonatologie in dit enorm grote ziekenhuis. Na een tijdje zoeken komen we aan op de derde verdieping en mogen we de afdeling betreden. Een vrouwtje die niet echt goed Nederlands spreekt nodigt ons uit om mee naar binnen te komen. Uit schrik om ook maar het minste verkeerd te doen vragen we haar of ze een verpleegkundige voor ons kan roepen. Wanneer de verpleegkundige bij ons is legt ze ons uit dat we steeds onze handen grondig moeten wassen. Na dit alles kunnen we uiteindelijk bij onze zoon. Het is een aangrijpend gebeuren als je voor de eerste maal op deze afdeling komt. Wanneer we voor de couveuse van onze zoon komen te staan hou ik me nog even sterk. Daar ligt hij dan. Het dringt nu pas echt tot me door dat ik papa ben en dat ik mijn zoon hoe graag ik ook zou willen helemaal niet kan helpen. De verpleegkundigen vangen ons goed op en geven ons wat uitleg over de afdeling. Als we een tijdje aan het praten zijn vertelt ze ons dat onze zoon reeds weet dat we er zijn. Hij probeert zijn ogen te openen en ligt hevig heen en weer te wriemelen. Nadat we een tijdje bij onze zoon zijn geweest en wat foto's hebben genomen is het tijd aan de grootouders om even kennis te maken met hun kleinzoon. Ik ga naar buiten waar mijn vader en Kathy's ouders staan te wachten. Kathy's ouders zullen eerst naar binnen gaan en achteraf zal ik en mijn vader naar binnen gaan. Wanneer ik buiten kom en mijn vader zie stort ik ineen. Ik barst in tranen uit en ook mijn vader kan zijn emoties niet langer de baas. We proberen elkaar wat op te beuren en na een tijdje krijgen we opnieuw onze tranen onder bedwang. Kathy en haar ouders zijn op dat moment net buiten en het is nu aan mijn vader om zijn kleinzoon te gaan bewonderen. Hij had hem gisteren wel al even kunnen aanschouwen maar dat ging allemaal zo enorm snel dat hij was vergeten hoe klein hij wel was. Na nog een 5-tal minuutjes te hebben gebleven vertrek ik al huilend met de familie richting cafetaria. We drinken nog iets en keren daarna huiswaarts. Ook thuis kan ik mijn gedachte op niks anders vestigen en zo blijven dus ook de tranen langs mijn wangen rollen. Ik heb ondertussen hoofdpijn van het huilen. Uiteindelijk val ik toch in slaap na 48 lange uren...

Dag 0 - De Bevalling

Het is vrijdag 12 maart 2010...

De laatste dag van de week breekt aan! Het belooft weer een druk weekend te gaan worden. We hebben nog zoveel werk om alles in orde te brengen voor de komst van onze kleine spruit! De planning bestaat eruit om de kinderkamer verder af te werken en de visplaats verder op te ruimen. Na dit alles nog even te hebben overlopen in mijn warme knusse bedje besluit ik dat het de hoogste tijd is om naar het werk te vertrekken. Mijn vrouwtje vertelt me dat ze zich nog steeds niet al te best in haar vel voelt (krampen in haar buik) en besluit om toch maar even de huisarts (Dr. Rossiers) te raadplegen. De dag vliegt voorbij en voor ik het goed besef is het weer half 3. Ik ga nog niet meteen naar huis maar begin met volle moed een hele stapel wegwerppaletten uit elkaar te halen.Deze zullen vast heel goed van pas komen aan ons mooi visplaatsje. Plots komt mijn vrouwtje de parking opgereden. Ze ziet er helemaal niet goed uit. Ze vertelt me dat de dokter denkt dat het wat buikgriep is en dat ook ons kleintje niet echt in de meest ideale positie ligt. Veel wandelen zo zegt hij.Aangezien mijn vrouwtje er echt niet zo goed uitziet besluit ik om meteen te stoppen met wat ik bezig ben. Ik laad alles in onze auto en we besluiten samen om nog even een snel bezoekje te brengen aan ons Moeke. Daar toegekomen vertelt Kathy alles aan Tante Carla, Papa Marco en Moeke. Ze beschrijft wat ze voelt en Tante en Moeke trekken hun besluit. Aan de hand van de symptomen die Kathy beschrijft vertellen ze mij (terwijl Kathy naar het toilet is) dat dit volgens hen echt wel weeën zijn. We lachen dit alles samen nog wat weg “een zwangerschap duurt wel 9 maand hé en geen 6!” “Ga maar eens goed kakken schat, het zal snel over zijn dan!”. Wanneer Kathy van het toilet komt is het plots bittere ernst. “Ik denk dat het nu echt tijd is dat we vertrekken”. Snel de auto in en nog wat papieren halen en dan meteen naar het ziekenhuis van Bornem. Terwijl we in de auto zitten vertelt Kathy me dat ze reeds bloedverlies heeft. De paniek stijgt en zo ook de snelheidsmeter van onze auto. Het ziekenhuis binnengekomen schrijft Kathy zich snel in en haasten we ons naar de lift. We duwen op de knop voor de eerste verdieping en de lift vertrekt. De deuren gaan open en een oud nonnetje verspert ons de weg. We proberen haar duidelijk te maken dat we zo snel mogelijk naar de materniteit moeten. Ze zegt ons dat we nog tijd genoeg hebben en blokkeert nog steeds onze doorgang. We proberen het nog 1 maal uit te leggen en duwen haar uit pure paniek met haar karretje en al opzij. Wanneer we de deuren van de lift uitstappen gaan we zo snel mogelijk op zoek naar de materniteit. Na een tijdje te hebben rondgedoold dringt het tot ons door dat we ons helemaal niet op de eerste verdieping (waar de materniteit is) bevinden, maar op de kelderverdieping. Het oude nonnetje wou ons dus eigenlijk gewoon maar helpen. We lopen opnieuw terug naar de lift en dit maal komen we wel op de juiste verdieping terecht. Wanneer we op de materniteit aankomen, wordt Kathy aan de monitor gelegd. Op het eerste gezicht blijkt alles nog normaal, maar wanneer onze gyneacoloog Dr. Janssens aankomt en Kathy onderzoekt, stort onze wereld als een kaartenhuisje in elkaar. Dr. Janssens vertelt ons dat Kathy veel bloedverlies heeft en dat ze reeds 2 a 3 cm ontsluiting heeft. Op dat moment ontstaat er een enorme chaos op het kleine kamertje. Kathy mag haar bed niet meer verlaten en moet vanaf nu alles al liggend doen. Er komen langs alle kanten verpleegkundigen aangerend, met baxters en spuiten. Een verpleegster probeert de baxter aan te leggen bij Kathy, maar dit mislukt keer op keer. Kathy’s aders zwellen op of ze vinden de aders gewoon weg niet. 10 prikken later komt er een tweede verpleegster aangehold en ook zij doet een aantal pogingen, maar niks werkt. Wanneer de derde verpleegster komt, kan eindelijk de baxter aangesloten worden. Mijn vrouwtje krijgt een medicijn dat de weeën zal proberen verminderen en tot slot stilleggen zo vertelt men ons. Een ziekenhuis bed wordt de kamer binnengereden en mijn vrouwtje moet al kruipend het bed zien op te komen. Ze wordt daarna richting haar eigen kamer gereden en de verpleegkundige vertelt ons wat er nog allemaal zal gebeuren. Kort daarna komt ook de gyneacoloog bij ons op de kamer. Ze zegt tegen Kathy dat ze zich alvast op een lange ziekenhuis opname moet voorbereiden. Het ziet ernaar uit dat de weeën verminderen en ondertussen is mijn vader ook gearriveerd. Hij moet wel nog even terug richting Temse rijden om mijn Tante even te gaan oppikken aangezien Kathy niet graag alleen achter wil blijven terwijl ik en mijn vader om kledij en dergelijk rijden voor haar ziekenhuisverblijf. Wanneer mijn tante bij Kathy aan het bed zit doet mijn vrouwtje weer een uitspraak: “3 mand in het ziekenhuis, man, man, man dat zie ik niet zitten ze.” Ondertussen ben ik druk in de weer en probeer ik zeker niks te vergeten van het lijstje dat ik in het ziekenhuis heb meegekregen. De valies is klaar en ik keer opnieuw met mijn vader richting Bornem. Ik leg alles in de kastjes bij mijn vrouwtje op de kamer en er wordt wat gelachen met de kleding die ik voor haar meebracht. De weeën lijken zo goed als voorbij. Mijn vrouw’s gyneacoloog had gezegd dat ze veel moest rusten en dus vertrekken wij met zijn drieën huiswaarts. Eerst springen we nog even bij ons moeke binnen en daarna zal mijn vader thuis bij mij blijven overnachten. Maar eerst moeten we zien dat we elkaar kunnen bereiken. Aangezien ikzelf geen GSM heb worden er GSM’s doorgegeven. Ik zal de GSM van mijn vader meenemen, mijn vader zal de GSM van mijn tante nemen en mijn tante zal uiteindelijk de GSM van mijn neef Yoë nemen. Maar naar welke nummer moet ik nu bellen om wie te kunnen bereiken? Het wordt een hectische boel en al snel kunnen we er allemaal niet meer aan uit. Plots gaat de telefoon. Aan de andere kant hoor ik Kathy die me al weenend verteld dat ze 5cm opening heeft. Ik en mijn vader reppen ons opnieuw naar de auto. We passeren nog even snel bij de overburen (mijn nonkel en tante) om de sleutels van ons huis af te geven, zodat zij straks even bij de hondjes kunnen. In volle vaart vertrekken we opnieuw uit de Koning Leopoldlaan. Wanneer we net de brug van Temse zijn overgereden ontvang ik een sms op de GSM. “Ik ben op weg naar de verloskamer!” Mijn vader trapt nu de gaspedaal helemaal in en probeert me duidelijk te maken dat ik deze avond nog vader zal worden. Stilaan dringt dit door. Als we aankomen aan het ziekenhuis parkeert mijn vader zich op een parkeerplaats van een geneesheer en lopen we zo hard we kunnen naar de hoofdingang, natuurlijk is die op dit uur van de avond niet meer geopend! We moeten dus snel naar de spoedopname. Aan de balie van de spoedopname probeer ik al hijgend duidelijk te maken wat ik bedoel. Na een aantal pogingen lacht de vrouw achter de balie en laat ons binnen. Snel geeft ze me nog even de nodige aanwijzingen om op de kraamafdeling te komen. Ik kom aangesneld op de afdeling en er wordt mij verteld dat mijn vrouwtje op de verloskamer “De Maan” ligt. Als ik de kamer binnenkom zie ik Kathy liggen. Ze barst in huilen uit. De weeën zijn sterker en sneller op elkaar komend. Kathy wordt al kruipend op een heel groot bed geholpen. Plots dringt het tot me door, mijn vrouw gaat vandaag bevallen. Iedereen is reeds verwittigd en ook de gyneacologe is al aanwezig. Zij heeft op haar weg naar Bornem reeds Middelheim verwittigd. Het is bloedheet in de kamer en ik moet naar het toilet. Ik probeer dit zo voorzichtig mogelijk aan mijn vrouwtje te vertellen. Ze knikt dat het ok is en ik snel de kamer uit op zoek naar een toilet. Op de weg naar het toilet valt het me op dat mijn vader zich niet meer op de gang bevindt. Verlost van al de overtollige red bull neem ik terug plaats naast mijn vrouwtje. De weeën komen steeds sneller en Kathy’s rug doet enorm veel pijn. De vliezen zijn nog steeds niet gebroken. Een kinderarts geeft ons uitleg over wat er allemaal aan het gebeuren is, enn wat er allemaal nog gaat gebeuren. Plots wordt er een couveuse de kamer binnen gerold vergezeld van een vier a vijftal mensen. Er staan plots 9 mensen in de kamer en Kathy’s vliezen worden door de gyneacoloog gebroken. Plots gaat het heel erg snel. Mijn vrouw wordt naar de beugels geholpen en kermt van de pijn. Er wordt haar uitgelegd dat ze vanaf nu niet meermoet puffen bij haar weeën maar heel hard moet persen. De eerste wee komt en mijn vrouwtje schreeuwt het uit van de pijn. De hartslag van de baby wordt gecontroleerd en die is nog steeds in orde. Ik heb het verschrikkelijk warm en een vroedkundige vraagt me of ik niet beter mijn trui zou uitdoen. Op het moment dat ik dit net van plan ben komt er opnieuw een wee en probeer ik mijn vrouwtje zo goed mogelijk bij te staan. Ze roept dat dit alles niet kan en niet mag gebeuren. Bij de vijfde wee probeert Kathy zelfs weg te lopen van haar bevallingsbed, ze rammelt met de beugels en schreeuwt. Als ze plotseling al haar woede bundelt en nog een laatste keer perst is het allemaal voorbij. Ik zie een heel klein roos en rood mensje verschijnen. Vanaf dan gaat het enorm snel en weet ik net waar draaien. In de verte hoor ik gehuil. Mijn vrouwtje vraagt of dat het de onze is en al wenend antwoord ik haar van ja. Op enkele seconde tijd wordt ons zoontje volledig voorzin van allerlei kabels en buisjes. Ik sta er maar wat onwennig te draaien en te keren tot er me iemand roept om te komen kijken. Voor het eerst mag ik mijn zoon aanschouwen en moet ik mijn vrouw vertellen hoe hij eruit ziet. Ik beschrijf haar hoe groot hij is en dat hij een heel klein mutsje draagt. De verpleegkundigen vragen ons hoe onze zoon zal gaan heten en we vertellen hen dat hij Daan zal heten. Ik vertel mijn vrouwtje dat ik nu echt wel nood heb aan frisse lucht en dat ik ook mijn vader wil vertellen dat hij grootvader is geworden. Als ik de gang op loop proberen 2 ambulanciers met mij een gesprek aan te knopen. Het enige wat ik op dat moment kan uitkramen is “Nee… euhm… Neenee... Ik zoek mijn vader” de twee kijken mij verbaasd aan en ik zet mijn zoektocht verder. Ik loop naar de hoofdingang, spoed en zo terug de gang van de materniteit op. Nergens te bespeuren. Ik heb wel een GSM maar kan mijn vader niet bereiken want ik ken de pincode niet. Ik passeer opnieuw de ambulanciers die me nu niet meer aanspreken. Ik stap opnieuw de verloskamer binnen en vraag mijn vrouwtje (die volop bezig is met de moederkoek uit te persen) wat de pincode van de GSM is. Zij geeft me de nummer en ik begeef me terug de gang op. Wanneer ik bijna aan de kamer ben waar mijn vrouw voor de bevalling lag probeer ik mijn vader te bereiken. Wanneer de GSM overgaat hoor ik het gerinkel van een GSM vanuit de kamer komen. Mijn vader had op deze kamer moeten wachten. Ik vertel hem alles en hij pinkt een traantje weg. Hij vergezelt mij en neemt plaats bij de 2 ambulanciers. Ik wandel terug de verlossingskamer binnen. Ons zoontje is bijna klaar voor zijn vertrek naar Middelheim. Even wordt hij naast zijn mama gelegd. De mensen van Middelheim vragen mijn vrouw of ze hem een kusje wil geven. Het enige wat ze op dat moment kan antwoorden is: “waar? Hij is zo klein”. Daan wordt in de couveuse geplaatst en zo kan opa even een snelle blik werpen op zijn kleinzoon. Terwijl ik buiten bij mijn vader en de ambulanciers sta te wachten, vragen de 2 sympathieke ambulanciers of mijn kinderkamer al klaar is. ik antwoord hen dat ik er volop aan bezig ben, en de zegt dat het hem al was opgevallen aan de vuile en gescheurde broek die ik droeg. Dan wordt de couveuse buiten gereden en is het plots weer bittere ernst. Mijn vader kan even een snelle blik werpen op onze kleine Daan en dan vertrekt de couveuse de nacht in op weg naar Middelheim. Kort daarna wordt ook mijn vrouwtje de kamer uitgereden en richting haar kamer gereden.” Ik mag morgen al naar huis“ en “ik heb honger” zijn de eerste 2 dingen die ze tegen mij en mijn vader zegt. Na nog even te bekomen en wat smsjes te hebben verstuurd laten we haar nog wat rusten. We verlaten het ziekenhuis en moeten ons even op een trapje net buiten het ziekenhuis neerzetten. Even alles laten bezinken en vooral laten doordringen. Op een paar uur vader en grootvader worden en dan nog wel 3 maand te vroeg, dat komt aan. We roken nog een sigaretje en daarna zet mijn vader me thuis af. Natuurlijk kan ik geen oog dicht doen. Ik maak de geboortekaartjes verder in orde, zoek winkels met doopsuiker op, zoek drukkers en winkels met prematuurkledij. Wanneer ik dit alles heb gedaan slaagt de klok van de kerk 4u. Ik doe nog snel de afwas, ruim de veranda, de living en d keuken op en sla nog even snel een dweiltje. Daarna spring ik snel de douche in en vertrek ik opnieuw richting moeke, deze keer met de brommer. Het duurt een klein half uur eer het ding wil starten en wanneer ik dan uiteindelijk vertrokken ben wordt ik halfweg tegengehouden door de politie omdat mijn achterlicht niet werkt. Ik mag toch verder rijden en kom eindelijk aan bij moeke om kwart voor 7 ’s morgens.